Weinig energie en altijd honger!

Zelf ben ik niet van nature een maatje 36, maar eerder een 40/42. Misschien in jouw ogen niks mis mee, maar ik heb er veel moeite mee gehad in het verleden. Ook weer toen ik op 35 jarige leeftijd aan de opleiding voeding & diëtetiek begon, tussen veel slankere, jongere meiden en zeer gespierde jongens. Het is iets waar ik mijn hele leven al tegenaan loop.

Als kind had ik altijd honger, de hele dag door. Mijn lichaam gaf goed aan dat het meer voedingsstoffen nodig had en dat ik dus meer moest eten, ik had tenslotte honger. Ik was niet buitensporig actief, maar sportte wel en heb altijd al veel spiermassa gehad. Een wat steviger en gespierder lichaam is nou eenmaal zwaarder dan een dunner lichaam met minder spieren, maar daar waren we ons in die tijd nog niet van bewust. Ook hebben spieren meer voedingsstoffen nodig, omdat ze meer energie verbruiken dan vet.

Ik heb op jonge leeftijd heel veel rauwkost leren eten, omdat er angst was dat ik te dik zou worden. Volgens het consultatiebureau en vanuit school moest hier wel op gelet worden! Helaas vult rauwkost niet zo goed en voorzag het dus ook niet in de behoefte die mijn lijf had. Hierdoor had ik vaak weinig energie en altijd honger.

Honger!

Hoe dit allemaal werkte wist ik toen nog niet, maar heb hierdoor vroeg geleerd om te luisteren naar mensen die mij adviezen gaven over mijn patronen. Zij wisten tenslotte wat goed was voor mij! Hier heb ik geleerd dat ik niet naar die honger moest luisteren, maar goed moest opletten, want te dik wil je niet zijn. Met jaren jojoën tot gevolg (tussen maat 36 en 44). Eten was een soort onmogelijke liefde die ik nooit helemaal begreep.

In al die jaren heb ik dus ook heel veel verschillende diëten gevolgd en met vlagen anders gegeten dan mijn gezin, om maar weer richting die gewenste maat 36/38 te komen. Het kostte me heel veel moeite en ik had bijna geen energie om echt van dingen te genieten: “Dat komt wel weer, als ik weer slank ben.” Tot ik doorkreeg dat mijn dochter (toen 7 jaar en vrij dun) zich afvroeg of ze niet een beetje dik was. Ik schrok hier zo ongelooflijk van, dat ik besloot in dat moment om nooit, maar dan ook NOOIT meer op een dieet te gaan.

Het moest echt anders!

Inmiddels weet ik dat onzekerheid over je lichaam bijna nooit iets te maken heeft met het lichaam zelf, maar met zelfacceptatie, zelfliefde, eigenwaarde en vertrouwen op je eigen gevoel. Het feit dat jij er van jezelf écht mag zijn. Veel mensen hebben het beeld van zichzelf dat ze niet goed genoeg zijn tenzij ze slanker zijn, dat ze het niet verdienen om goed voor te zorgen en voldoende te eten tenzij ze minder zwaar zijn. Misschien niet heel bewust in deze woorden, maar ik zie het bij veel van mijn cliënten terug. En eerlijk gezegd hoor ik het (in een of andere vorm) ook op iedere verjaardag langskomen.

Er heerst een hardnekkige verwachting dat dit gevoel ineens op magische wijze komt aanwaaien wanneer de weegschaal aangeeft dat het goed genoeg is.

Helaas, was het maar zo’n feest!

Een beeld dat is gecreëerd door de verschillende vormen van media (social media, maar denk ook aan films, zelfs sprookjes en cartoons). Hierbij helpt een groot deel van medische wereld (inclusief veel diëtisten, leefstijlcoaches, artsen en fysiotherapeuten) om dit beeld in stand te houden. Door vast te houden aan een meetinstrument als de weegschaal en BMI.

Dit suggereert dat het gewicht op zichzelf een probleem is, maar is dat wel zo……? In een eerder blog heb ik hier al meer over geschreven, het is een lastig taboe om te doorbreken, ook voor diëtisten! Het gevoel dat jij het waard bent om goed voor te zorgen staat echter helemaal los van je gewicht én je uiterlijk.

Meer weten?

Herken jij je in dit verhaal en wil je daar eens induiken?
Wil je graag weer een gezonde relatie met eten?