Te dik kind, opereren dan maar?!

Een tijdje geleden kreeg ik de nieuwsbrief van Nieuws voor Diëtisten in mijn mailbox. Meestal scrol ik er even doorheen en lees ik de artikelen die ik interessant vind. Vaak zit er wel een artikel tussen waar ik heel blij van word, omdat er meer aandacht komt voor gedrag en mentale gezondheid en minder de focus op gezond eten en afvallen, maar deze keer schrok ik enorm….!

Ik las een artikel waarin ze een onderzoek aanstippen dat gaat plaatsvinden rondom bariatrische chirurgie bij kinderen met obesitas. Oftewel een proef waarbij jongeren tussen 13 en 17 jaar een maagverkleining krijgen om te kijken of ze op die manier wél kunnen afvallen.

Ok, ik vind er wat van!

Toen ik het artikel las merkte ik bij mijzelf een golf van misselijkheid op, een enorm gevoel van verslagenheid en machteloosheid. Zijn we echt zover met zijn allen dat we serieus overwegen om kinderen, die op zich gezond zijn, te opereren om ze slanker te krijgen? Is dat nu de oplossing in ons paniek voetbal tegen overgewicht?

Verdrietig

Ja, inderdaad in het artikel wordt aangegeven dat kinderen alleen in aanmerking komen als ze leefstijl begeleiding hebben geprobeerd en bijv. Diabetes hebben. Dus de vraag of ze helemaal gezond zijn laat ik voor nu even in het midden. Waar ik zo ongelooflijk verdrietig van word is dat we overgewicht op zichzelf als een probleem zien! Dat we kinderen van jongs af aan leren dat je niet OK bent als je te zwaar bent:

“Nee, we gaan je opereren om je te repareren!”

Hoe kan het dat we mensen nog steeds bekijken als een simpel organisme waarbij het lichaam en de geest niet met elkaar verbonden zijn? En dat je omgeving van grote invloed is op hoe het met je gaat?

Als je een plant in je huis hebt die niet zo goed groeit, geef je de plant dan de schuld of doe je dan wat anders? Volgens mij kijk je dan eerst naar de aarde waar de plant instaat, de voeding die de plant krijgt en is de temperatuur goed of tocht het misschien? Is de plant OK, maar hij heeft wat meer liefde nodig?

Is het niet belangrijk dat we kinderen eerst leren dat ze hartstikke OK zijn, ook wanneer ze een grotere omvang hebben dan de andere kinderen uit de klas? En dat je vooral goed voor jezelf mag zorgen, ook als je de overtuiging hebt dat je niet goed genoeg bent, of het niet verdient.

Leefstijlcoach

Op dit moment wordt er veel energie gestoken in begeleiding door een leefstijlcoach. Er worden informatieve cursussen gegeven waarbij we leren (met ons hoofd) wat wel en niet goed is voor het lijf. Hiermee leer je kinderen bij de aanmelding voor de cursus (en waarschijnlijk al lang daarvoor) dat ze niet OK zijn zoals ze zijn.

Terwijl deze kinderen wellicht dingen tegenkomen waardoor ze juist ziek en zwaarder worden. Zullen we er eens bij stilstaan dat deze kinderen misschien wel stiekem eten om zich toch een beetje OK te voelen? Of zich zo machteloos voelen tegen de buitenwereld dat de voeding die ze in hun mond stoppen het enige is waar ze controle over ervaren. Wellicht speelt er zelfs zo veel stress dat de hormonen in het lichaam overuren draaien.

Gezondheid begint bij acceptatie en verwerking!

Wanneer je mensen (en dus ook jongeren) gezonder wilt maken is het naar mijn mening belangrijk om die buitenkant helemaal niet te beoordelen, maar juist te omarmen! Je lijf is er nu eenmaal en het is een product van alles wat je erin stopt, óók negativiteit.