Siebe 14 jaar

Op huisbezoek bij Siebe en zijn ouders

Als ik aanbel doet Siebe zelf de deur open. Hij spreekt mij opgewekt en open aan, totaal niet verlegen. Hij heeft een luide en duidelijke stem en stelt zich netjes voor. Als ik doorloop is moeder heel druk in de weer, ze komt gehaast en afgeleid over, bijna alsof ik haar verras met mijn bezoek. Vader straalt meer rust uit, maar is in zijn reactie naar Siebe wat nors en streng. 

“Siebe is aan tafel echt een drama” zegt moeder “hij kan geen moment stil zitten en er is altijd gedoe met zijn jongere broertje.” Die is al lastig met eten, dus dat van Siebe kan ze er echt niet bij hebben….

Siebe reageert niet en kijkt strak naar beneden. Hij voelt zich op de vingers getikt, zoals altijd. Hij haakt af, staat op en gaat wat anders doen. Zoekt iets leuks om te doen, helpt zichzelf door de aandacht te verschuiven van dit gesprek naar iets anders, een spelletje dan maar of even tegen een bal schoppen binnen….? Oeh, dat ging maar net goed!

“Zie je nu, toch geen land mee te bezeilen met die jongen?” tegen mij. “Ik ga je ook maar eens laten testen op ADHD” roept moeder richting Siebe

Vader bemoeit zich er ook nog even mee en ze mopperen samen door op Siebe. Dat hij het toch wel moet snappen dat hij dat niet kan doen, hij is inmiddels al 14 jaar, dan snap je dat toch wel?! Siebe reageert niet en gaat maar weer zitten, want dit is ook niet goed blijkbaar.

De impact van deze reacties komt bij mij enorm binnen en ik voel mee met Siebe, wat treurig. Dat je moeder, of zelfs beide ouders je zo aanspreken waar anderen bij zijn. Het geeft mij geen gevoel van gelijkwaardigheid tussen Siebe en zijn ouders.

“Ja, hij vindt het echt ingewikkeld is sociale situaties. Ook op school maakt hij niet zo makkelijk vrienden, dat is echt lastig voor hem. Maar ja, dat is ook niet zo gek. Wij zien ook wel dat het hem niet gemakkelijk afgaat als we in een groep zijn. We moeten zo vaak ingrijpen echt niet te doen!”

Wanneer ik met ouders bespreek dat Siebe zich misschien geen houding weet te geven, omdat hij geen fouten mag maken en zelf ontdekken wat wel en niet werkt gaat er geen lichtje branden. Siebe doet niet raar of buitensporig, hij mag gewoon niet leren van de dingen die er gebeuren. Hij kan het niet inschatten, omdat alles wat hij doet wordt bestraft met boosheid en afkeuring.

Siebe is 14 jaar en wordt geacht zich altijd ‘normaal’ te gedragen, al jaren lang. Ja, ik denk dat hij best aanwezig kan zijn, grote persoonlijkheid en harde stem. Echter heeft hij dat niet van een vreemde, want hij lijkt erg op zijn moeder.

Hoe verder? 

Samen met Siebe en zijn ouders gewerkt aan het spiegelen van wat er gebeurt, gewerkt aan de communicatie en we hebben naar het systeem gekeken. Siebe heeft aan de anderen mogen laten zien hoe hij zich voelt t.o.v. het gezin.

Dit gaf voor vader en moeder de nodige inzichten om met hun eigen gevecht aan de slag te gaan, en Siebe daar verder buiten te laten. Die mag nu zijn eigen lessen weer leren en fouten maken. Als het dan misgaat krijgt hij een andere reactie, maar dat voelt nog wel een beetje gek. Hij verwacht telkens boosheid en een tik op de vingers, maar het is wat vaker zacht en begripvol, met uitleg i.p.v. boosheid.