Roos 17 jaar

Een tienermeisje met anorexia nervosa

Het is voor Roos een zware tijd. Ze kamt met een hoofd dat druk is, een lijf dat pijn doet en ze heeft er best genoeg van om zich zo te voelen. Roos ondergaat de gevolgen van haar anorexia moedig en ze komt sterk over, natuurlijk!

Als ik Roos weer zie staan de poppetjes al voor haar klaar, op de grote tafel in mijn praktijkruimte. We nemen plaats en de 17 jarige Roos kijkt een beetje gniffelend naar de kinderachtige setting op de tafel.

‘Wat gaan we doen?’

Wanneer ik haar uitleg dat de poppetjes kunnen helpen bij het krijgen van een inzicht in waar ze mee stoeit, verzacht ze en wil ze de uitdaging wel aan.

Ik laat Roos de poppetjes neerzetten zoals ze voor haar goed voelen bij de vragen die ik haar stel tijdens de sessie, en er zijn prachtige inzichten van haar jonge, uitgehongerde gezicht te lezen. Ineens kan ze van een afstandje zien wat ze nodig heeft, van zichzelf en van haar ouders, om staande te blijven in deze situatie. Om te kunnen loskomen van deze uitputtende en slopende strijd. Ze gaat rechter op zitten en kan een beetje haar gevoelens toelaten, die ze zo lang en diep heeft weggestopt. Er is zelfs ruimte voor tranen, eindelijk mag ze die voelen. Wat een compliment voor het werk dat we samen doen, dat dit er mag zijn.

Als ik haar vraag waar ze het verdriet voelt, krimpt ze ineen en grijpt naar haar maag:

‘Hier zit het’ zegt ze met een voelbaar verdriet in haar stem. Ze beschrijft het verder als een groot zwart blok dat haar hele romp vult met een zwaar gevoel, die al haar ruimte om te eten wegneemt.

Met de poppetjes hebben we de last die zij draagt in beeld kunnen brengen en waar het zware blok vandaan komt, maar het is niet van haar. Ze draagt een last die niet door haar gedragen hoeft te worden, alleen wordt hij door de rechtmatige eigenaar niet opgepakt. Ze mag leren deze terug te geven aan de persoon waarvan deze last is en vragen om de steun die ze zelf nodig heeft.