Astrid 27 jaar

Heeft het idee dat ze raar is, want dat hoort ze haar hele leven al

Astrid is al een hele lange tijd opzoek naar een oplossing of antwoord. Hoe kan ze (beter) in de maatschappij passen en ‘normaal’ zijn. Ze heeft het idee dat zij de enige is die tegen bepaalde dingen aan loopt en dat moet toch wel anders.

Inmiddels ken ik Astrid al een tijdje, ze is al meerdere keren geweest voor een sessie en is iedere keer serieus bezig met de oefeningen die ze thuis kan doen. Net als met de opdrachten die ze krijgt van de andere hulpverleners die ze bezoekt. Ze heeft het idee dat ze abnormaal is in de dingen die ze ervaart en helaas is dat ook bevestigd door een van deze andere zorgverleners.

Ik schrik hier een beetje van!

Wanneer je als hulpverlener met mensen werkt, kan het zomaar zijn dat je even vergeet dat je een enorme voorbeeld functie hebt. Van de ene kant is dat natuurlijk prachtig, maar het kan ook zorgen voor kwetsende situaties die soms zelfs schadelijk zijn.

Wat ik mijn cliënten graag leer is hoe het is om een mens te zijn. Met alle leuke en lastige dingen die daarbij komen kijken. Dat ik zelf ook gedachten heb dat ik dingen niet kan, of raar ben en hoe ik omga met alle emoties die er dan opkomen, zonder daar controle over te hebben.

Door te leren dat alles welkom is, of het nu prettig is of niet, kun je leren meer afstand te nemen van de dingen die wellicht een grote indruk op je maken. Zo ook voor Astrid.

Het was voor Astrid een openbaring dat ik ook wel eens tegen mezelf aanloop en dat ik ook dagen heb waarbij ik het even niet zie zitten. Dat maakt je een normaal mens die zijn best doet in een bizarre maatschappij.

De kunst is niet om je aan te passen, maar om juist jezelf te blijven

In die maatschappij (met alle mogelijke vormen van informatie van alle kanten) is het vaak lastig om bij jezelf te blijven voelen en ervaren wat er nu eigenlijk écht is, voor jou. Niet vergelijken met dat wat anderen aan de buitenkant laten zien, maar alleen bij jezelf nagaan of jij nog op de weg zit die jij belangrijk vindt.

Voor Astrid is het even wennen, dat ze ‘normaal’ is in haar denken, gevoelens en overtuigingen. Want wat is nu eigenlijk normaal? Jij bent jij, wat er is dat is er en dat is ok. Meer is het niet.