Lotte 12 jaar
Huisbezoek bij Lotte:
“Onze dochter Lotte eet bijna niks en wordt steeds dunner. Ze heeft ADHD, dus die medicijnen helpen ook niet echt. Kun je haar niet vertellen dat het belangrijk is om goed te eten?”
Lotte maakt een afwezige indruk, ze is er met de gedachten niet bij. Moeder is erg druk in haar praten, maakt zich overduidelijk zorgen over Lotte. Er zijn al veel dingen geprobeerd, maar iedere dag komt de broodtrommel weer vol mee terug. Gefrustreerd probeert moeder er dan in de middag toch nog maar wat eten in te krijgen, maar niks werkt. Ook snoepen niet.
“We hebben alles geprobeerd, maar ze wil gewoon niet eten!
Het voelt echt alsof ik faal als moeder”
We hebben meerdere gesprekken over wat er allemaal is gebeurd de afgelopen tijd en het blijkt dat de diagnose ADHD van Lotte een verademing was. Lotte deed het erg slecht op school en ze was onhandelbaar. Het leren lukte ook niet, zelfs niet met bijles. Moeder voelde zich gesterkt doordat het stempel ADHD op Lotte was geplakt, want het lag dus niet aan haar als moeder.
“Maar ja, nu eet ze ineens niet meer. Dat gaat echt niet goed!”
Moeder zwoegt maar door. Eerst voelde ze zich gesterkt door de diagnose, nu voelt het toch als haar fout. Ze heeft haar kind immers niet kunnen beschermen tegen deze “aandoening”. Een stuk pijn laat zich zien over het niet kunnen accepteren van de situatie.
Als ik moeder vraag wat er zou gebeuren als ze stopt met aandringen rondom het eten. Moeder denkt dat ze dan helemaal niet meer zal eten.
“Maar dat is nu ook al zo, dus wat zou er veranderen?”
Ok, die komt binnen, strijden heeft geen zin. Het werkt echt averechts dat ze maar blijft duwen. Bovendien is het voor Lotte ook niet makkelijk om te leren omgaan met haar nieuwe medicijnen en accepteren dat ze blijkbaar ADHD heeft. Ze heeft haar moeder meer dan nodig en dat heeft ze wel een beetje gemist. Het traject heeft ze geholpen weer een team te worden en de strijd te laten rusten. Samen zoeken naar wat voor Lotte haalbaar is en samen de moeilijke momenten doorstaan.
