Loes 29 jaar

Een wandeling met Loes:

Wanneer ik Loes vraag hoe het met haar gaat, begint ze direct te huilen …
… we hebben elkaar door omstandigheden wat langer niet gezien en ze is zo blij om te kunnen vertellen dat het eigenlijk best goed gaat met haar. Wat heeft ze lang gevochten met zichzelf en eindelijk voelt ze zich een beetje beter, lichter.

Toen ze bij mij begon had ze een sterke overtuiging dat ze moest afvallen en dat ze geen last meer wilde hebben van haar angststoornis. Oh, en ze was altijd zo moe, zo ongelooflijk leeg. Moedeloos en moe, ze was er zo klaar mee! Al veel verschillende hulpverleners had ze om hulp gevraagd, diëten geprobeerd en nog steeds was het niet beter geworden.

Het verdriet dat ze nu voelt is een heel diep verlangen dat ze heeft voor het leven, weer de dingen doen die ze zo graag doet, eindelijk kan ze het weer voelen. Mág ze het weer voelen, van zichzelf. Wat was de strijd zwaar en hopeloos.

Er voor anderen kunnen zijn, voor mensen zorgen en heerlijk één zijn met de natuur. Ze heeft het al die tijd niet kunnen opbrengen, omdat ze werd opgeslokt door het gevecht met de angst en zichzelf. Ze was zichzelf volledig kwijt. Door de vermoeidheid, kwam ze steeds verder van zichzelf af te staan.

“Ik merk pas nu hoe uitgehongerd ik ben geweest naar het leven, wat heb ik het gemist om gewoon mezelf te mogen en kunnen zijn”.

Dingen doen die voor haar belangrijk zijn kunnen haar weer voeden en haar, naast het verdriet, weer energie geven om te mogen leven!