Weer rust aan de eettafel
Hoe heerlijk dat is, weet ik zelf maar al te goed
Mijn naam is Ilse Hendriks, ACT-therapeut eetgedrag
Naast opgeleid tot (kinder-)diëtist ben ik ook psychosociaal therapeut en ben gespecialiseerd in het gedrag en de emotie achter eten. Ik ben al erg lang bekend met onrust aan de eettafel, zowel vroeger als kind en tiener, als in mijn volwassen leven. Na jaren van zoeken en vechten voor een oplossing, bleek deze op een andere manier te vinden dan ik dacht.
Als kind had ik altijd honger
Eten stond voortdurend volop in de belangstelling. Het niet eten ook! Waarschuwingen als ‘niet te dik worden’ bepaalden veel rondom eten in mijn kinder- en pubertijd. Wat soms nog steeds voor lastige momenten zorgt. Dat ik een studie diëtetiek begon voelde als iets ‘dat ik moest doen’, ik wilde mensen helpen hier anders mee om te gaan.
Toen ik nog werkte als diëtist – en met name als kinderdiëtist – werd voor mij echter bevestigd dat bezig zijn met diëten en gewicht geen oplossing is. Slank zijn maakt niet gelukkig en de wens om daar te komen kan wel heel ongelukkig maken, ook dat gevecht heb ikzelf jaren gevoerd. Deze strijd met mezelf had ongemerkt ook een grote impact op hoe ik tegen het leven aankeek en het welzijn van mijn kinderen.
Veel aandacht geven aan de vraag wat en hoeveel er wordt gegeten en bewogen haalt de focus af van waar het echt over gaat. De hele wereld lijkt wel gefocust op het gewicht, maar ik geloof dat daar minder de nadruk op mag en dat we mensen niet langs een meetlat zouden mogen leggen. Iedereen is uniek en dat mag!
Laten we mensen weer leren …
… om naar hun lijf te luisteren en emoties te mogen voelen
Om de huidige generatie te helpen aan een goede relatie met hun lichaam en met eten, dat is mijn persoonlijke missie! Ver van bezig zijn met gewicht of diëten, dit bied ik mijn cliënten dus ook niet meer aan.
Ik vind het veel belangrijker om te weten hoe iemand in zijn vel zit, wat diegene bezighoudt. Daar zit een belangrijke sleutel tot een waardevol leven. Daarom begeleid ik ouders van tieners en (jong)volwassenen, als eten niet meer leuk is, stress oplevert of zelfs helemaal niet meer lukt. Om de relatie die er is met eten, zichzelf en anderen te verbeteren. Een veilige (thuis)basis is de belangrijkste insteek, zodat iemand zich kan ontwikkelen op zijn eigen manier en zijn eigen weg kan volgen.
Zelf bekijken wat je kunt doen is verhelderend
Veel van wat je doet in je leven is gebaseerd op wat je hebt meegekregen. Je vaart op je eigen opvoeding, gevormd door wat je hebt geleerd door de jaren heen en de wereld waarin je leeft. In veel gevallen is dit het enige waar je (on)bewust op terug kan vallen, ook wanneer je kinderen krijgt. Zo was dat ook bij mij, goed bedoeld deed ik mijn stinkende best. Om een betere moeder te zijn, een leukere partner te zijn om een slanker lichaam te hebben.
Wanneer het dan niet helemaal loopt zoals je zou willen, kan bekijken wat je daarin zelf kan doen heel verhelderend zijn, weet ik uit ervaring. Daar help ik nu andere ouders mee. Met bewustwording van je eigen aandeel in het geheel, kun je op een andere manier naar jezelf en anderen leren kijken en op een andere manier om gaan met de uitdagingen die het leven je geeft.
Daarmee help je niet alleen jezelf, maar ook je kind. Je kind is tenslotte een ander mens dan jij, die pas echt zichzelf kan zijn als jij dat ook bent. Ieder mens mag zijn eigen leven leiden en zijn wie hij is, ook kinderen.
Hoe ik dat deed?
Ik leerde dat het belangrijk is om hardnekkige regels wat losser vast te kunnen houden. En aansluiting te vinden bij de ander. Echt horen en zien wat iemand nodig heeft en daar op afstemmen. ‘Heeft mijn kind iets van mij nodig of mag ik het laten?’ Door met meer rust naar een situatie te kijken, kun je deze er beter laten zijn. Zo kan er weer rust aan de eettafel en in huis ontstaan. Wie wil dat nou niet?
Als ACT-therapeut eetgedrag is dát waar ik aan werk. Dus niet wát er wordt gegeten, maar hoe de relatie is met eten en waar die relatie eigenlijk voor staat. Wat is er nodig voor jou (of je kind)? En is het aan jou of aan je kind? Iedereen als gelijkwaardig individu te zien en daarnaar handelen. Dat levert veel op, weet ik uit eigen ervaring.
Wie ben ik naast psychosociaal therapeut en (kinder-)diëtist?
Iemand die graag wandelt, met mijn hond Charlie of met mijn gezin. In de natuur ben ik graag
‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan,’ is één van mijn favoriete uitspraken. Pipi Langkous is mijn held. Uitproberen en leren, dat is het onderzoekende in mij. Ik ben geïnteresseerd in mensen, in hun verhaal. Maar dan echt. Niet over koetjes of kalfjes, maar wat het met ze doet. Ik ben open en mensen voelen zich veilig om iets met mij te delen. Mijn nieuwsgierigheid en vragen geven openheid voor het hele verhaal.
Authentiek zijn is voor mij ook belangrijk. Voor mij én voor de ander. Dat maakt ons mensen uniek en van waarde. Iemand zijn passie laten volgen, daar zet ik mij met plezier voor in. En… hoe kan het ook anders; ik houd nog steeds van (lekker) eten. Er zijn maar weinig dingen waar ik niet van houd, alleen zuurkool dat lust ik echt niet.
Ik droom ook soms
Van een tolerante wereld: een wereld waarin mensen zichzelf zijn en een ander dat ook gunnen
Waar iedereen mag zijn wie die van nature is (Your Nature!). Zonder dat het nodig is om dat uit te leggen. Waar men meer in het moment is en geniet van klein geluk. Geluk kun je creëren met de wereld als je open bent, respectvol, autentiek en tolerant.
Met Your Nature draag ik bij aan dichterbij die tolerante wereld komen en help ik deze generatie aan een goede relatie met hun lichaam en met eten.
