Anne 48 jaar

Een wandeling met Anne

Anne heeft een pittige kindertijd gehad met rigide regels en weinig basis voor vertrouwen in het eigen kunnen. Die rigide regels zijn er nog elke dag, ze projecteert ze op haar gezin en op haar eetgedrag. Als ze maar stiekem eet, dan voelt het iets minder stout, of juist wel… Ze weet het eigenlijk niet zo goed.

“Hoe kan het toch dat ik mijn snoepgedrag niet onder controle krijg?
Ik snoep zelfs stiekem, omdat ik niet wil dat mijn kinderen het zien.”

Samen hebben we in kaart gebracht wat ze aan overtuigingen heeft overgehouden uit die opvoeding en wat haar wensen en dromen zijn voor de toekomst.

“Hoe ziet je leven eruit als je bent waar je zo graag naartoe wilt?”

Mogen dromen over een ideale situatie maakt iets bij haar los. Ze laat zich een beetje gaan, het mag er zijn. Ze leeft op in deze fantasie, ze gaat letterlijk meer rechtop staan, ze groeit een beetje. Ik wijs Anne erop dat ze bij het omschrijven van haar wensen niks noemt over slank zijn, alleen rust rondom eten: Weer kunnen genieten van eetmomenten, gezelligheid en lekkere smaken. Zonder schaamte haar lichaam voeden en kunnen genieten van “iets lekkers”, samen met vriendinnen en haar gezin. Ze schrikt hiervan en barst in huilen uit.

Als we terugkeren naar het nu, wil ze eigenlijk niet meer zijn waar ze nu is. De stappen terug maken dat ze weer een beetje in elkaar zakt. De strijd die ze heeft met eten en zichzelf, die wil ze niet meer. Ze wil gewoon weer genieten van dingen en eindelijk OK zijn met zichzelf.

“Wat is dan het eerste, kleinste stapje dat we kunnen zetten?”

En daar gaat Anne, in kleine stapjes, richting haar droom. Een droom die eigenlijk helemaal niet zo groot is. Er werden geen gouden bergen gedroomd of maat 36, maar vooral rust. Een ‘gewoon’ leven, met lieve mensen om zich heen en die zijn er eigenlijk al. Alleen nu mag ze nog wat liever zijn voor zichzelf, want jezelf heb je altijd bij je en (on)bewust luister je altijd mee naar wat je van jezelf vindt, dus daar begint het voor Anne.